Anime
Anime (albo animu) - japońskie filmy animowane, powszechnie nazywane chińskimi bajkami. Charakteryzują się bardzo prostą fabułą, niezbyt skomplikowanymi bohaterami i przewidywalnym zakończeniem. Mimo, że istnieją pewne wyjątki od reguły to jest ich tak niewiele, że z powodzeniem można nazywać anime tandetnymi kreskówkami. Mówi się, że oglądają je ludzie pragnący po prostu zabić czas bo na nic innego są za mało heteroseksualni.
Charakterystyka
Charakterystyczną cechą chińskich bajek są duże oczy, piskliwy głosik u panienek i bujna czupryna, duży miecz i nadprzyrodzone zdolności u facetów. Do tego dochodzi humor, który bardzo często albo jest zbereźny (np. główny bohater przez przypadek zobaczy piersi członkini swojej drużyny, na co ona zareaguje krzycząc "baka hentai!" i piźnie go w twarz), albo bazuje na humorze typowo japońskim, przez co zachodni laik może w ogóle nie załapać o co chodzi (patrz: manzai, który pojawiał się m.in. w Azumandze). Oczywiście nie zawsze tak jest, a niektóre twory nawet celowo bazują na zachodnim humorze (Pop Team Epic), ale jednak jest jak jest.
Charakterystyczny styl chińskich bajek został zerżnięty z pierwszych pełnometrażówek Disneya (po drugiej WŚ Japonia była masowo amerykanizowana), co nie przeszkadza łibusom jarać się ich orientalnością i wyjątkowością. Z drugiej strony trzeba jednak oddać skośnym to, iż ich własna ścieżka rozwoju animacji sprawiła, że są zdrową konkurencją dla wielu zachodnich gówien, które powstają w Ameryczce i w Europie XXI wieku.
Chińskie bajki są ulubioną formą rozrywki pedałów tzw. łibusów, którzy potrafią oglądać komunistyczną kinematografię więcej niż 3 godziny na dobę. Fani chińskich bajek, ponieważ nie chcą być posądzani o pedalstwo, zazwyczaj wybierają sobie jedną ulubioną dziewczynę z jakiegoś serialu, nazywając ją waifu. Służy ona do marzenia o niej i tasowania pod nią parę razy dziennie.
Inne rodzaje
Hentai
Równie chujową wersją chińskich bajek są hentai, czyli ruchane bajki. Dla chorych skurwysynów powstały hentaie z ośmiornicami, które potrafią zgwałcić na 3 baty wszystkie bohaterki naraz. Dla jeszcze bardziej pokurwionych dodano gore i rozkurwiającą umysł fabułę[1]. <- Ale normalkurwa musiała pisać ten artykuł, że tak się emocjonuje.
Nekomimi
W celu szerzenia furcioterstwa stworzono chińskie bajki z bohaterkami będącymi tak zwanymi nekonomimi czyli posiadające futrzaste uszy i ogon. Zwykle są to kotodziewczynki (ang. catgirl), ale zdarzają się wyjątki jak chociażby mądry wilk Horo (jeśli chcesz obejrzeć anime dla niej to wiedz, że failujesz mocno).
Mahou Shoujo
Magiczne dziewczynki robiące magię i dziewczynkowe rzeczy, w praktyce rodzaj bardzo podobny do typowego moeshitu, jednak z pewnymi różnicami. Przykładem takiego tytułu będzie Sailor Moon czy seria Precure. W większości są one adresowane do małych dziewczynek z warkoczykami.
Isekai
Głównego bohatera wywala do innego świata i musi jakoś sobie w nim radzić. Oczywiście kończy się to tak, że radzi sobie w nowym świecie lepiej, niż w poprzednim.
Slice of life (pol. Okruchy życia)
Dosłownie telenowela, gdzie nie ma magii czy innych nadprzyrodzonych stworzeń tylko ludzie sobie robią zwykłe (często słodkie) rzeczy i gadają ze sobą w nadziei, że zaruchają.
Pedalstwo a anime
Często utożsamia się anime z pedalstwem ze względu na kreskówkowe, bardzo kolorowe animacje oraz infantylność. Fani anime są często bardzo zaniedbani, ale zdarza się też, że przesadnie dbają o siebie i stylizują się na chłopięcego boya, dotyczy to głównie osób jeżdżących na konwenty. Zdarza się, że fani anime przebierają się za małe dziewczynki, depilują nogi, używają specjalnej bielizny ukrywającej penis. Nazywa się ich wtedy trapami (ang. pułapka). Dodatkowo bajki te obfitują pod kątem spermiarskim w przeróżne dziedziny nieheteroseksualne, np. są anime, w których występują relacje męsko-męskie (yaoi) albo anime, w których pojawiają się kobiety z kutasami (futanari). Niektórzy powiedzą, że anime nie musi być yaoi, żeby było pedalskie.
Dwa typy łibu
Jedni dumnie mówią o sobie otaku, inni ukrywają się ze swoim hobby z nadzieją, że nie są aż tak beznadziejni jak ci pierwsi. O tych pierwszych mówi się "ironiczne łibusy", natomiast o tych drugich, że są nieironiczni i w ogóle łełe łibus to obelga żaden bajkarz tak o sobie nie powie łełe.
| Ironiczny Łibus | Nieironiczny Łibus |
|---|---|
| Ogląda tylko to, co jest obecnie modne lub powszechnie znane | Ogląda to, co mu się podoba, niezależnie od popularności, albo wszystko jak leci |
| Jeździ na konwenty w celu atencjonowania się i socjalizacji z podobnymi sobie | Jeśli już jakimś cudem odważy się pojechać na konwent to będzie przemykać przez korytarze i oglądać interesujące go rzeczy, np. mangi |
| Obejrzał maksymalnie z 10 bajek | Ma listę zawierającą minimum kilkadziesiąt pozycji na myanimelist |
| Wszędzie rozpowiada, że ogląda chińskie bajki, inne normalcioty znają go jako "tego mangozjeba" | Po cichu piwniczy i rozmawia o bajkach tylko z innymi łibusami |
Zwykle są to osoby w przedziale wiekowym między 15 a 18, rzadziej pełnoletni (no chyba, że na wilnie). Powodem dla którego oglądają anime jest spierdolenie - boją się odrzucenia przez kobietę w trójwymiarowym świecie, więc wolą odciąć się od rzeczywistości i szukać ukojenia w narysowanych, niewinnych, młodych dziewczynkach. Dlatego większość z nich to zwykle niespełnieni romantycy, którzy nazywają wszystkie realne kobiety dziwkami i kurwami (ang. bitches and whores) albo 3d świniami obrzydliwymi. Wynika to z faktu, że nie potrafią odnaleźć się w społeczeństwie, jednak, w przeciwieństwie od innych grup przegrańców, dodatkowo okłamują samych siebie.
Istnieją osoby, które zdają sobie sprawę z powyższego, ale mimo wszystko oglądają anime. Nie próbują się usprawiedliwiać, ale jednocześnie nie są szczęśliwi - mają neutralny stosunek do trójwymiarowych kobiet i nie spełniają się w żaden sposób. Nie mają hobby, zainteresowań, więc robią tylko to, przy czym nie muszą nadto wysilać szarych komórek - lurkują chany i oglądają anime. Ta grupa zwykle nie jest zafascynowana Japonią, często zakładają tematy na /z/ pytając (samych siebie) "dlaczego jestem zjebany".
De facto, w obliczu zalewu dynamicznego normalgówna na czanach, łibusy typu nieironicznego wyrosły na sól czanową, inb4 sugerowanie, że nie.
Łibusy w społeczeństwie
Ogromna część fanów anime fascynuje się kulturą japońską, uczy się języka japońskiego i w przyszłości zamierza studiować japonistykę. Przeciętny łibus nie kończy studiów lub w ogóle ich nie zaczyna. Izoluje się od świata w swoim pokoju, przez długi czas utrzymują go rodzice aż popada w bardzo ciężką depresję, popełnia samobójstwo, szuka pomocy w sektach lub w wyjątkowych przypadkach popełnia samobójstwo. Część z nich nie cierpi jednak na tak rozwiniętą fobię społeczną, by nie znaleźć prostej pracy np. magazyniera. Zwykle w wieku 30 lat fascynacja anime mija, dawny łibus poddaje się, znajduje sobie przeciętną, niezbyt urodziwą gderliwą żonę/męża i żyje w związku, który kończy się nerwicą, spowodowaną między innymi niespełnionymi ambicjami, świadomością, że zniszczyło się najlepsze lata swojego życia buntując się przeciw światu w najżałośniejszy sposób.
Ciekawostki
- Kiedyś istniał absolutny zakaz rozmawiania o anime na innych boardach niż /a/, ale to dawno nieaktualne
- Chińskie bajki uwielbia ta kurwa Aralka, więc jeżeli chcesz mieć jakiekolwiek szanse na jakieś seksy z nią, musisz lubić chińskie bajki (te najbardziej spedalone).
