Maciek Prządło

Maciek Prządło (ur. 02.11.1994, zm. 26.09.2023) - upośledzony grubas, vloger. Były najlepszy przyjaciel Dawida Rolewskiego. Początkowo umieszczał swoje wywody na koncie YouTube maks442, które usunął po nawale śmieszków z sadistica. Reaktywował nagrywanie pod nazwą kacperek60, aż do przejęcia jego konta, po którym YT pod nazwą MpkOleeszynTV.

Śmierć i zmartwychwstanie wielkiego Prządła

Jakiś cwel wykopek zapytał Rolewskiego na chujbuku o obecny stan prządła, samobieżny napisał że grubas nie żyje i leży na Cmentarzu Bródnowskim. Potem okazało się że nie ma takiego grobu, w dodatku Prządlak żyje i wpierdala żarcie przez rurkę. W grudniu 2021 zmienił profilówkę na swoim fejsiku.

Jednakże finalnie wyzionął ducha ~~2 października~~ 26 września 2023 * [1]. Spoczywa na Cmentarzu Północnym (Wólka Węglowa). Niech lekki ziemi będzie. Nagranie nabożeństwa: https://voca.ro/1hb04nKxMN5F

Włamanie na kacperek60

22 lutego^{którego roku?} anon założył nitkę na karachanowym /b/ z loginem i hasłem do konta kacperek60 na żydrurze. Po chwili jakiś rak zmienił hasło i zamknął konto.

Wspomnienie[2]

Maciej urodził się 2 listopada 1994 r. w Warszawie.

Od początku zmagał się z chorobą, która została z Nim do końca życia. Maciek zawsze chciał żyć jak inni co kosztowało Go wiele wysiłku i czasem rozczarowań. Dobrze czuł się w szkole razem z rówieśnikami. Z czasem było trudniej ale Maciek był dzielny i nawet nowych zdrowotnych problemów starał się nie zauważać.

Zawsze chciał być samodzielny i dążył do swych celów. Lubił towarzystwo, był przyjazny i otwarty, miał wielu znajomych. Bywał nerwowy i porywczy ale to nie przeszkadzało aby był przez wiele osób lubiany. Chciał być wśród ludzi i z wieloma kontaktował się w sieci. Lubił podróżować, a wiele rodzinnych wyjazdów na wakacje i wycieczki pozostawiło w nas niezapomniane wspomnienia. Jego wielką pasją stały się sprawy transportu miejskiego. Lubił też zwierzęta, a jego miłością stała się mała czarna kotka.

Niestety choroba stawiała przed Nim coraz więcej barier i powodowała więcej cierpień. Był reanimowany i długie miesiące spędził w szpitalu. Z radością wrócił do domu i dzielnie, wytrwale walczył aby dojść do zdrowia. Potem przez kilka lat cieszył się każdym dniem ale nie obywało się bez nowych problemów. To chyba wtedy zaczął twierdzić że:

„Trzeba cieszyć się życiem zamiast użalać się nad sobą”.

Było Mu coraz trudniej, coraz więcej czasu spędzał w szpitalach ale znosił to jak wielu dorosłych by nie zdołało. Po ostatnim długim pobycie w szpitalu przez kilka dni spędzonych w domu był zadowolony i uśmiechnięty jakby sygnalizował, że wszystko będzie dobrze. 25 września po powrocie z dializy był w dobrym nastroju, oglądał telewizję, długo zajmował się komputerem. W nocy pogodny poszedł spać i odszedł... Nie było po Nim widać bólu ani cierpienia.

W naszych sercach Maciusiu będziesz żył zawsze jako dzielny, wytrwały i radosny aniołek.

Kochająca Rodzina.